هميشه تصورم بر اين بود كه اگه نسبت به كسي كشش دارم و مي خوام باهاش باشم يا حرف بزنم يا بي قرارشم يعني باهاش مي تونم رابطه برقرار كنم و تو اين رابطه شاد باشم ولي وقتي نگاه مي كنم به رابطه هام مي بينم كه تنها اين كشش جنسي و اين بي قراري لازمه يك ارتباط آرامش بخش نيست.فكر مي كردم با اين جور آدمي كه اون هم همين حس رو داره مي تونم روحم رو هم شريك شم ولي زهي خيال باطل و بدترين حالت ممكنه اينه كه تو فكر كني با اين آدم كه اين همه بهش كشش داري مي توني ازدواج كني واين كارو بكني.واي واي فاجعه اي از راه مي رسه مخصوصا كه حالا تو زندگي مدام مي خواي اون خلا رو پر كني و نميشه چيزي نداريم كه بهم بديم تهي مي شي داغون مي شي مدام به اين ور و اون ور چنگ مي زني ولي نميشه هيچي نيست يك گودال عميق بينمون فاصله است مگه اينكه با انداختن خودت توي اون گودال فاصله رو پر كني كه اونوقت ديگه تو خودت نيستي.حس مي كنم جسم و روحم در دو جهت متفاوت حركت مي كنند و دارن منو اين وسط جر مي دن.پريشونم.آشفته و درگير.موندم بين اين دو تا چكار كنم كدومشونم يا هر دوشونم .فقط مي دونم دو تا چيز متفاوتن البته روح بدبخت كه انگار تسليم اين جسم شده اين يكي هر كاري مي خواد مي كنه و تهش هيچي نيست و يكي بعد از ديگري تهي مي شه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر