به چه دلهره سيب را دزديدم

تو به من خنديدي و ندانستي من به چه دلهره سيب را از باغچه همسايه دزديدم
باغبان از پي من تند دويد
سيب را دست تو ديد
غضب آلود به من كرد نگاه
سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
و
تو رفتي و هنوز سالهاست كه در گوش من خش خش گام تو تكرار كنان مي دهد آزارم
و
من انديشه كنان غرق اين پندارم كه چرا خانه كوچك ما سيب نداشت

(حميد مصدق)